Jak się mają polskie kina?

Zmiany najbardziej uderzyły w miasta średniej i małej wielkości, gdzie pozamykały się jedyne działające w najbliższej okolicy kina. Liczba kin zmniejszyła się dramatycznie. W 2000 roku działało w całym kraju 675 kin w 479 gminach, zaś w 2012 roku 447 kin w 308 gminach. Innymi słowy, mieszkańcy 171 gmin w Polsce zostali pozbawieni bliskiego dostępu do kina.

Stare kina niekiedy zrównano z ziemią, jak Kino Pionier w Strzelcach Opolskich, które musiało ustąpić miejsca kompleksowi handlowo-usługowemu. Nie lepsze losy spotkały Kino „PAW” w Strzemieszycach – obecnie dzielnicy Dąbrowy Górniczej, gdzie dorastał Krzysztof Kieślowski i oglądał swoje pierwsze filmy. Budynek wprawdzie jeszcze stoi, ale opuszczony i popada w ruinę. Inne obiekty zaadaptowano do pełnienia nowych funkcji, np. domów kultury, w których czasem organizowane są wieczory z filmem. Tak zrobiono z Kinem Zdrój w Ciechocinku, które działa obecnie przy Miejskim Centrum Kultury.

- W czasach ciężkich dla kina małego i lokalnego kultura audiowizualna wkroczyła pod strzechy za sprawą szerokopasmowego internetu. Społeczna wymiana treści ożywia kulturę filmową i może zachęcać do pójścia do kina, pod warunkiem oczywiście, że dotarcie do najbliższego kina nie będzie zajmować za wiele czasu – uważa Piotr Teisseyre ze serwisu mojapolis.pl.

Wyrok śmierci na kina małe i lokalne nie jest oczywisty. Okazuje się, że jest miejsce na nowe małe kina i mogą one liczyć na niezbyt liczną, ale wierną grupę widzów. W 2011 roku powstało w Warszawie Kino KC, z salą na ok. 120 osób. Na razie wszystko wskazuje na to, że radzi sobie bardzo dobrze i kto wie, czy nie jest zapowiedzią może jeszcze nie renesansu małych kin, ale przynajmniej znakiem, że mogą funkcjonować obok multipleksów.

Optymistycznie wyglądają dane o wzroście liczby widzów w ostatnich kilkunastu latach. W 2000 roku kina w całym kraju zanotowały blisko 21 mln odwiedzin, w 2012 roku – 37,5 mln. Chociaż zdarzały się lata z nieco słabszą frekwencją – wyraźny spadek w 2005 roku (24,8 mln odwiedzin) w porównaniu do roku wcześniejszego (33,2 mln) – to trend od 2000 roku ma charakter wzrostowy. - Nie wiadomo tylko, czy więcej osób zaczęło chodzić do kina, czy ci, którzy chodzą, zaczęli odwiedzać kina częściej? – komentuje Agata Miazga z serwisu mojapolis.pl.

W poszczególnych latach zmieniała się proporcja widzów filmów polskich i zagranicznych. Z punktu widzenia rodzimej produkcji najbardziej korzystny był 2001 rok – 36% wizyt w kinach wypracowało polskie kino. Wówczas na ekranach królowały trzy „superprodukcje”: „Quo vadis” (łącznie 4,3 mln widzów), „W pustyni i w puszczy” (2,27 mln) i Przedwiośnie (1,74 mln). Ten sukces frekwencyjny z pewnością zapewniły wycieczki szkolne.

Najmniej widzów przyciągnęły polskie filmy w 2005 roku – zaledwie 6,3% ogólnej liczby wizyt w kinach. Wówczas kinowym hitem okazał się „Karol. Człowiek, który został papieżem” (łącznie 1,88 mln widzów) – film ten powstał we współpracy polsko-francusko-kanadyjsko-niemiecko-włoskiej i nie jest w statystykach traktowany jako polska produkcja.

Bilety do kin drożały w latach 1999-2012 średnio o 12% rocznie. Jeśli przyjrzeć się podawanemu przez GUS wskaźnikowi cen towarów i dóbr konsumpcyjnych, to okazuje się, że wzrost cen biletów do kina był w każdym roku nieco niższy na tle ogółu wydatków na rekreację i kulturę.

Stowarzyszenie Klon/Jawor

źródło: materiał znaleziony na www.wrotapodlasia.pl