Wiedź - minki? Teatr to magia i lato

Gdzie diabeł nie może, tam wiedźmy pośle

Oto w dwa dni 13 i 14 sierpnia 2011 roku młode dziewczęta i chłopcy (rozpoznajemy min. miejscowe licealistki i licealistów) zakończyli w formie publicznego spektaklu okres warsztatów teatralnych pod patronatem CKiW oraz Ministerstwa Kultury i Sztuki.

Brzmi to bardzo oficjalnie, ale pod kierunkiem instruktorów m. in. z Krakowa młodzież zachowała zaskakującą świeżość występując w alejkach parku miejskiego w Andrychowie w barwnych kostiumach. Oj, niełatwe były to dla MŁODYCH AKTOR%u00D3W kostiumy, wcale nie ułatwiały ruchu, pantomimicznego przemieszczania się;. CZARNE ŁABĘDZIE, DIABEŁ, WIEDŹMY. OGRODNICZKA...

WIEDŹMY? To już wiemy, że treść spektaklu mieści się gdzieś w sferze, legendy, baśni, gdzieś tam jakiegoś okresu, kiedy ludzie mieszkali blisko natury i w niej znajdowali siłę, a jednocześnie jej się bali. Utożsamiali się z siłami przyrody, zaklinali ją.

Ale nie tylko o to w tym spektaklu chodziło. Myślę, że przede wszystkim o radość wspólnego tworzenia teatru, o radość pokazania innym swojego widzenia dziejów miasta.

"Andi" i "Chów" - to byli dawni bohaterowie, którzy założyli to miasto. Ale to ostatnie mieści się już w konwencji gry wyobraźni, wymyślonej legendy andrychowskiej prezentowanej z przymrużeniem oka do widza.

Wspólna zabawa w prawdziwy teatr, dużo to, czy mało? Dużo, jeśli to dopiero drugie "Lato z teatrem", mało jeśli - pozwolę to sobie zauważyć - treść spektaklu ma służyć także pozaartystycznej refleksji - kim byliśmy, kim jesteśmy, co chcemy powiedzieć, czego oczekujemy, co chcemy zmienić w sobie, w innych, wokół siebie. Czego nie chcemy...

Ale taką refleksje może przynieść chyba tylko inscenizacja dojrzałej sztuki, może "opery nad stawem", napisanej specjalnie przez kogoś z Andrychowa dla tej młodzieży i z nią. Nie dawała tego jeszcze zaprezentowana, chociaż bardzo ciekawa, improwizacja.

Z pewnością zapamiętamy z niej te wspaniałe kostiumy, mało jest takich w spektaklach pod patronatem ośrodków kultury.

Tekst i zdj. W. Adamik