Mateusza ugryzła osa

Jakiś czas temu, żona czytała zapowiedzi serialu "M jak miłość". Kiedy skończyła, powiedziała do mnie z przejęciem: "O Boże! Mateusza ugryzie osa. Pójdzie do szpitala". Ciekawa sprawa, pomyślałem. Kiedy dzieje się coś złego, palącego duszę naszym bohaterom, współczujemy im, cierpimy razem z nimi, prawie im doradzamy. Kiedy dzieje się coś złego w naszym życiu, kiedy przyjaciel zapadł na ciężką chorobę, kiedy znajomego rzuciła dziewczyna też współczujemy, też wspieramy, ale na końcu najczęściej wypowiadamy smutną, lakoniczną sentencję: No cóż, życie... Kiedy patrzymy na szklany ekran rzadziej już mówimy na głos, że to tylko film, serial, że to jest sztuczne. Wychodzi więc na to, że znacznie łatwiej jest się utożsamiać i skonfrontować ze szklanym życiem niż z naszą twardą rzeczywistością. Pewnie dlatego wśród telewizyjnej papki, obserwujemy ostatnimi czasy wielki wysyp seriali, przy czym najwięcej jest właśnie telenoweli. Ciągle jest ich dużo, wciąż jest na nie popyt, dlatego powinny stanowić, jeśli już tak nie jest, solidne pole badawcze dla psychologów. Skąd bowiem w nas tak wielka chęć, która szybko zamienia się w silną potrzebę oglądania tasiemców, które różnią się od siebie scenariuszem a wątki i tematyka jest do siebie bardzo zbliżona? Przecież schemat powtarza się taki sam: miłość, przyjaźń, praca, intryga, zdrada i przebaczenie. W serialu zawarte jest więc wszystko co w naszym życiu. A i tak je oglądamy, tak jak nie bez przyczyny oglądamy takie czy inne filmy. W filmach fantasy uciekamy od ziemskiego padołu, utożsamiamy się z wielkimi bohaterami, razem z nimi walczymy ze złem. Komedie pozwalają odpocząć, odstresować się. Oglądając seriale patrzymy... w lustro naszej rzeczywistości, bo to patrzenie, choć są w nim emocje, uśmiech i płacz boli nas tylko do czasu. Przecież tego typu filmy raczej dobrze się kończą. Zadba o to reżyser. Znacznie trudniej jest być reżyserem własnego życia. Znacznie trudniej jest naprawdę żyć...