Wystawa fotografii Zbigniewa Podsiadło

„SANDOMIERZ”
Prezentowana wystawa powstała w czasie Ogólnopolskiego Pleneru Fotograficznego „ART.-EKO” w 2010 roku, organizowanego cyklicznie od wielu lat przez Okręg Świętokrzyski ZPAF. Sandomierz to jedno z najstarszych, najpiękniejszych i najważniejszych historycznie miast Polski,. ponieważ jest miastem o tysiącletniej historii, malowniczo położonym na nadwiślańskiej skarpie a unikalne renesansowe zabytki są chlubą i dumą nie tylko regionu, ale i całego kraju. Eksponowane na wystawie fotografie ukazują architekturę miasta pokazaną w specyficznym i dosyć unikalnym oświetleniu. Chciałbym aby moje sandomierskie „poszukiwanie światła” chociaż odrobinę poruszyło doznania estetyczne odbiorców a jednocześnie stało się hołdem dla roli oświetlenia w postrzeganiu i rejestracji otaczającego nas świata.
Zbyszek Podsiadło

Zbigniew Podsiadło – ur. w 1955 r., mieszka i pracuje w Sosnowcu. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików, obecnie prezes Okręgu Górskiego ZPAF. Wielokrotny laureat najważniejszych konkursów i wystaw fotograficznych. Odznaczony m.in. Medalem 150-lecia Fotografii, Złotą Odznaką Polskiej Federacji Stowarzyszeń Fotograficznych, Odznaką Ministra Kultury i D. N. „Zasłużony Dla Kultury Polskiej”. Członek Rady Fundacji „CENTRUM FOTOGRAFII” www.baturo.art.pl/FCF. Członek Rady Programowej Sosnowieckiego Centrum Sztuki – ZAMEK SIELECKI www.zameksielecki.pl. Laureat Artystycznej Nagrody miasta Sosnowca w 2010 roku. Brał udział w ponad dwustu wystawach międzynarodowych i krajowych. Medale i nagrody na wystawach w Zagrzebiu, Singapurze, Rio de Janeiro, Budapeszcie, Moskwie, Madrycie, Pekinie, San Francisco, Berlinie. Uczestnik i organizator plenerów i sympozjów artystycznych. Opiekun Artystyczny Stowarzyszenia Miłośników Fotografii w Sosnowcu www.fotografia.kiepura.pl .

„Szukanie Światła” (fragment)
Poranne światło od strony Wisły jest powalające. Skręcam z rynku w prawo i widzę przepięknie miękko oświetlony narożny budynek z uciekającą w perspektywie ulicą, zwieńczoną na końcu wieżą kościelną. Opieram się o markizę z pubu naprzeciw, wybieram pion i strzelam dwa razy. Jest nieźle pomyślałem i zobaczyłem opromienione mocnym światłem kamieniczki naprzeciw ratusza. Wyglądają wzniośle i nierealnie, niczym jasny okręt na tle granatowo ciemnego nieba. Wisząca lampa ze ściany ratusza sama wchodzi w kard, dopełniając klimatu zdjęcia. Nie ma czasu na statyw, daję 400 i robię dwa ujęcia.

Biegnę po skarpie w dół, odwracając głowę wpadam na barierkę z metalowych rurek. Aparat cały - mam szczęcie - myślę. Collegium Gastomianum wygląda jak jasna ściana na tle mocno granatowej kurtyny sklepienia i jeszcze ta latarnia na pierwszym planie. Koryguję naświetlenie i strzelam raz – wystarczy. Zbiegam niżej, jest niesamowicie, robię kilka zdjęć i biegnę do góry. Zamek wygląda zbyt posągowo, nie dla mnie, odchodzę i nagle spostrzegam ostre cienie od studni na placu. Jest ciekawie, odpalam dwa razy i wracam po jeden pion, bo wydaje się mocny. Opuszczam pospiesznie Zamek, odwracam się czy czegoś nie przegapiłem i nagle widzę długie, ostro poszarpane powtarzające się cienie od dachówek z ogrodzenia, są intrygujące. 

Podnoszę głowę do góry i padam na kolana z emocji – chmury na niebie układają się w niesamowity, regularnie utkany dywan. Przyklękam i strzelam dwa razy, robię podgląd, koryguję o pół blendy i strzelam jeszcze raz. Powoli łapię oddech i patrzę spokojnie jak w przeciągu kilku chwil gaśnie ten „Wielki Spektakl na Niebie”.

Zbigniew Podsiadło