BEATRIX CENCI to…

Najlepszym aktorem uznano Andrzeja Seweryna za kreacje w sztuce "Wyobraźcie sobie ...William Szekspir" w reżyserii Jerzego Klesyka.

Z OKAZJI MIĘDZYNARODOWEGO DNIA TEATRU NA SPEKTAKL BEATRIX CENCI W DNIACH 27 i 28 MARCA CENY PROMOCYJNE
 

*ilość biletów w cenach promocyjnych ograniczona

Juliusz Słowacki - Beatrix Cenci

adaptacja i reżyseria : Maciej Sobociński 
scenografia: Maciej Sobociński 
kostiumy: Magdalena Sobocińska 
muzyka: Bolesław Rawski 
ruch sceniczny: Kamila Jankowska 
ruch sceniczny: Witold Jurewicz 
 
narracja: Janusz Szydłowski 
projekt i wykonanie lalek: Bea Ihnatowicz 
 

Beatrix Cenci to niewątpliwie jeden z najciekawszych, a zarazem najtrudniejszych inscenizacyjnie i z tego powodu stosunkowo rzadko granych dramatów Słowackiego. Kanwą utworu są mroczne i krwawe dzieje słynnej XVI-wiecznej rodziny Cencich, a jego fabuła ogniskuje się wokół tragicznych kolei losu tytułowej Beatrix, córki patrycjusza rzymskiego. Sztuka dotyka bardzo poważnych problemów egzystencjalnych – uwikłania człowieka w sytuację bez wyjścia czy względności winy i kary. Jednak niesamowita aura opowieści i perfekcyjnie skonstruowana intryga sprawiają, że jest ona również świetnie skrojonym thrillerem, trzymającym w napięciu od pierwszej do ostatniej sceny. Realizacji podjął się Maciej Sobociński – wybitny reżyser młodego pokolenia i znakomity interpretator klasyki. Korzystając z najnowocześniejszych środków teatralnego wyrazu proponuje on widowisko atrakcyjne scenicznie i w pełnym tego słowa znaczeniu współczesne, a jednocześnie wierne literaturze tekstu.

Premiera sztuki uświetnia obchody dwusetnej rocznicy urodzin Juliusza Słowackiego.

RECENZJE

Anna Szczygieł , Kiedy każdy szelest ma znaczenie, /kulturatka.pl/, 05.05.2009

Nieprzypadkowość. Spektakl był jej pełen. Nieprzypadkowe słowa i szelesty sukni. Ale i nieprzypadkowe śnieżnobiałe sukienki małych dziewczynek, biała suknia Beatrix i na śnieżnobiałej koszuli czerwone, krwawe plamy. Ale i farby – jedna karminowa, druga czarna jak smoła: mieszają się i łączą, by po chwili spłynąć na scenę. Czarne żałobne suknie i zakryta kruczoczarną woalką twarz Beatrix. Trzy kolory Słowackiego-Sobocińskiego tworzą oś – wyznaczają i kształtują kolejne kroki tragicznych bohaterów: biel niewinności miesza się z czerwienią zbrodni, przechodzącą w czerń żałoby i śmierci.

Reżyser – jak malarz: naniósł najpierw barwy i podkłady, dodał szelesty i dźwięki i na tym tle zbudował słowami mistyka misterną konstrukcję. Z tyłu sceny postawił ekran, na którym co chwilę postać jakaś przemykała i rozmazywał się z wolna jej obraz. Takich audio-wizualno-telewizyne błyskotki są niebezpieczne zwłaszcza w dramacie romantycznym. Ale u Sobocińskiego to wszystko zagrało. Magicznie jakoś, jakby ręką wieszcza poprowadzone. Zagrało znakomicie, pięknie, subtelnie, ale i złowieszczo, mrocznie, bez nadziei na światło.

Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie jest instytucją kultury Województwa Małopolskiego. 
 

Wyniki Plebiscytu i opinie jego uczestników na www.slowacki.krakow.pl