GETSEMANI Hare'a

Szczecińska publiczność zobaczy spektakl po raz pierwszy 14 maja 2010

 

15 i 16 maja - kolejne spektakle

 

PRAPREMIERA POLSKA

 

David Hare - GETSEMANI

 

przekład: Małgorzata Semil

reżyseria: Anna Augustynowicz

scenografia: Marek Braun

kostiumy: Wanda Kowalska

opracowanie muzyczne: Jacek Wierzchowski

reżyseria światła: Krzysztof Sendke

 

„Nie ulega wątpliwości, że David Hare to jedna z najważniejszych postaci teatru brytyjskiego. Ma bowiem wyjątkową umiejętność, którą dzieli z Balzakiem jako pisarzem dokumentującym życie społeczne swoich czasów: trafnie ujmuje ducha epoki. (…) Nie zajmuje się on satyrycznym i dosłownym atakowaniem konkretnych ludzi, ale koncentruje się na kronikarskim zapisie czasów, których cechą charakterystyczną jest to, że nie bardzo wiadomo, jak należy postępować. I tak, choć niemal wszyscy bohaterowie dramatu do idealiści, żadnemu nie udaje się zachować właściwie.”

Aleks Sierz, Blair i po Blairze. Nowy dramat brytyjski, „Dialog” 2009, nr 12.

 

obsada:

Lori Drysdale – Małgorzata Klara

Mike Drysdale – Adam Kuzycz-Berezowski

Frank Pegg – Maciej Litkowski

Otto Fallon – Maciej Grzybowski

Meredith Guest – Anna Januszewska

Suzette Guest – Barbara Biel

Monique Toussaint – Dominika Kimaty

Geoff Benzine – Tomasz Radawiec

Alec Beasley – Konrad Pawicki

 

Przedstawienie powstało w koprodukcji Teatru Współczesnego w Szczecinie z Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu

 

Anna Augustynowicz o przedstawieniu:

"Getsemani" Davida Hare'a dotyczy podstawowej sprzeczności między zachowaniem przez człowieka jego wolności osobistej i koniecznością zaakceptowania reguł systemu organizującego wspólnotę, w której żyje.

 

Autor dramatu konstruuje przestrzeń między powołanymi do życia postaciami w sposób uniwersalny. Piętrzy sytuacje, wikłając swoich bohaterów między ich osobistymi uczuciami i próbą racjonalnego spojrzenia na to, co społeczne. Przeprowadza odbiorcę utworu przez "moment zwątpienia", pokazując, jak stwarzany przez ludzi system może się stać pułapką dla nich samych. Napina wektor między etyką i moralnością, gdzie od aktu ludzkiej woli zdaje się zależeć kierunek tego wektora - porządek świata.

 

Hare nie ułatwia rozstrzygnięć swojemu odbiorcy. Zostawia pusty margines dla indywidualnych rozstrzygnięć, ocen czy osądów. Wrzuca swoich bohaterów w modułowe schematy wpisane w system demokracji i z ironią zdaje się przyglądać swoim hipokrytom: aktorom, którym zaczyna dolegać własna gra.

 

To moje kolejne po "Miarce..." Szkspira i "Samobójcy " Erdmana dotknięcie kondycji dramatu człowieka w systemie społecznym, który lokuje tę kondycję między etyka i polityką. David Hare do tego dramatu wnosi obciążenie obywateli merytokratycznego społeczeństwa świadomością, poprzez którą jednostkę czyni odpowiedzialną za siebie i za siebie nawzajem w przestrzeni wspólnoty. Ta odpowiedzialność staje się nie do zniesienia: autor każe swoim bohaterom publicznie się spowiadać, nieustannie zwierzać. Pokazuje ich w przezroczystym świecie, powszechnej samotności, która determinuje rozegranie tylko kolejnej partii w grze, żeby choć przez chwilę nie czuć się samotnym.

 

"Getsemani" Hare'a to także próba idei bycia "dla" drugiego człowieka wobec nieposkromionej potrzeby "oliwienia" mechanizmu własnego "ego" i jego pospolitych interesów. Autor z poczuciem humoru Brytyjczyka patrzy na bohatera ludzkiej komedii, w której człowiek zajął miejsce boga, ale wymiar jego cierpienia jest banalnie ludzki.