Jestem malarzem myśli i przeżyć. Wlastimil Hofman.

Wlastimil Hofman (ur. 27 kwietnia  1881  w Karlinie  k. Pragi , zm. 6 marca 1970 w Szklarskiej Porębie), absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w roku 1907 jako pierwszy Polak otrzymał nominację na członka Wienner Secession Galerie, a w 1921 roku jako drugi Polak (po Oldze Boznańskiej) został członkiem Societe Nationale de Beaux Arts w Paryżu.

Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy XX wieku , był uczniem Jacka Malczewskiego i kontynuatorem linii symboliczno-alegorycznej w malarstwie. Najważniejszą i najliczniej reprezentowaną dziedziną twórczości Hofmana było malarstwo portretowe, stanowiące zresztą główne źródło utrzymania. Artysta chętnie malował rodzinę (Portret żony, 1916; Moja mama), przyjaciół, np. Jacka Malczewskiego, Leona Wyczółkowskiego, tworzył wyidealizowane wizerunki dzieci i pełne ekspresji portrety ludzi starych (Portret starej kobiety, 1914; Portret dziewczynki, 1921; Wiejskie dzieci, ok. 1919). Ze szczególną pasją Hofman malował autoportrety.

Ważne miejsce w twórczości Hofmana zajmowała tematyka sakralna. Tematy religijne pokazywał w sposób niekonwencjonalny – jak sceny rodzajowe z życia prostych ludzi, z minimalną ilością charakterystycznych dla malarstwa religijnego atrybutów. Jego Madonny (Madonna ze szpakiem, 1909; Koncert, 1910) to proste chłopki, odziane w ludowe stroje, na moment oderwane od pracy. W Adoracjach Dzieciątka i Pokłonach Trzech Króli bohaterami są wiejskie dzieci w strojach pastuszków. Oprócz Madonn istotnym tematem twórczości Hofmana był wątek modlitwy i spowiedzi przy wiejskiej kapliczce (Nadzieja, 1907). Temat ten był kontynuowany od 1905 roku, kiedy powstał najsłynniejszy obraz Hofmana pt. Spowiedź, który wywołał poruszenie w ówczesnym artystycznym świecie.

Często w swoich pracach malarz podejmował tematykę rodzajową. Tworzył sceny pokazujące życie na wsi, obrzędy i zwyczaje religijne (Kolędnicy, 1920; Powrót z lasu, 1921). W obrazach o treściach symboliczno-baśniowych zestawiał postaci  świata z aniołami, satyrami, faunami, udziwnionymi dziećmi ze skrzydłami, przedstawiając ich wspólne zabawy, rozmowy (Zgubione szczęście, 1919; Pogrzeb ptaszka, Malarczyk, 1908).

Wystawie towarzyszy program edukacyjny dla szkół oraz sobotnie warsztaty dla rodzin.
Kurator wystawy: Małgorzata Ruszkowska-Macur

Muzeum Narodowe w Gdańsku
Zdjęcia:
1. Koncert, 1910, olej, płtno, (160 x 160 cm) ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie
2. Autoportret, pocz. XX w., olej, płtno, ( 37,5 x 36 cm), ze zbiorów Muzeum Karkonoskiego
w Jeleniej Górze
3. Na nowy żwot, (skrzydł tryptyku), 1906, olej, płtno, (200 x 142 cm),
ze zbiorów Muzeum Śąkiego w Katowicach