Od kilku ostatnich lat mieszkańcy Warszawy sa świadkami niespotykanej dotąd dewastacji i niszczenia zabytków warszawskiego przemysłu. Pod młotek idą całe zespoły fabryczne, pierzeje dawnej zabudowy, a wraz z nią pozostałego wyposażenia technicznego. Mimo protestów mieszkańców, środowisk zawodowych i społecznych, architektów, a także samych służb konserwatorskich, nie udało się zapobiec aktom zniszczenia.

Od prawie dwudziestu lat Warszawa przechodzi intensywną przemianę z miasta na wpół przemysłowego, będącego istotnym ośrodkiem przemysłowym, w kierunku miasta z rozwiniętym sektorem usług, miasta nowoczesnych biur, osiedli mieszkaniowych i apartamentowców. Potężne kombinaty przemysłowe, nie tak odległa chluba peerelowskiej propagandy, zastępują nie mniej potężne centra handlowe. W tym wielkim wirze zmian, w bałaganie chaotycznej transformacji architektoniczno - przestrzennej, zazwyczaj skryte za blaskiem neonów, szyldów, bilbordów kryją się nierzadko obiekty przemysłowe o ciekawej architekturze.

Anropolodzy zainteresowani badaniem miast zwykli mówić, że istnieje zasadnicza różnica między poznawaniem ich z perspektywy specjalistów od komunikacji, w sposób socjologiczny i etnograficzny. Mówiąc najkrócej - antropolog chodzi po mieście, przemieszcza się po nim, nie omijając żadnego zakątka i próbując nawiązać kontakt z ludźmi, bada właściwie nie miasto samo, ale ludzi w mieście.