Od kilku ostatnich lat mieszkańcy Warszawy sa świadkami niespotykanej dotąd dewastacji i niszczenia zabytków warszawskiego przemysłu. Pod młotek idą całe zespoły fabryczne, pierzeje dawnej zabudowy, a wraz z nią pozostałego wyposażenia technicznego. Mimo protestów mieszkańców, środowisk zawodowych i społecznych, architektów, a także samych służb konserwatorskich, nie udało się zapobiec aktom zniszczenia.

Od prawie dwudziestu lat Warszawa przechodzi intensywną przemianę z miasta na wpół przemysłowego, będącego istotnym ośrodkiem przemysłowym, w kierunku miasta z rozwiniętym sektorem usług, miasta nowoczesnych biur, osiedli mieszkaniowych i apartamentowców. Potężne kombinaty przemysłowe, nie tak odległa chluba peerelowskiej propagandy, zastępują nie mniej potężne centra handlowe. W tym wielkim wirze zmian, w bałaganie chaotycznej transformacji architektoniczno - przestrzennej, zazwyczaj skryte za blaskiem neonów, szyldów, bilbordów kryją się nierzadko obiekty przemysłowe o ciekawej architekturze.

Anropolodzy zainteresowani badaniem miast zwykli mówić, że istnieje zasadnicza różnica między poznawaniem ich z perspektywy specjalistów od komunikacji, w sposób socjologiczny i etnograficzny. Mówiąc najkrócej - antropolog chodzi po mieście, przemieszcza się po nim, nie omijając żadnego zakątka i próbując nawiązać kontakt z ludźmi, bada właściwie nie miasto samo, ale ludzi w mieście.

W roku 2009 mija sześćdziesiąta rocznica wdrożenia realizmu socjalistycznego jako doktryny obowiązującej w architekturze, sztuce i w ogóle kulturze. Dyktat socrealizmu trwał niespełna siedem lat, ale pozostawił niezatarte piękno na wyglądzie nie tylko Warszawy, ale i wielu innych miast kraju, powołując przy tym do życia także dwa nowe: Nową Hutę Nowe Tychy. W zburzonej przez Niemców Warszawie skala przekształceń urbanistycznych i architektonicznych w epoce socrealizmu była tak wielka, że na wieki będzie decydować o wyglądzie centrów głównych dzielnic, toteż czas nie tylko na wnikliwą analizę założeń urbanistycznych i realizacji atchitektonicznych, ale i wdrożenie procesu ochrony i rewitalizacji wybranych dzieł, których ignorowanie przez półwiecze przyczyniło się do znacznej degradacji.

Dziś trudno w to uwierzyć, ale Warszawa była kiedyś ważnym środkiem przemysłowym na mapie Imperium Rosyjskiego, a później II Rzeczypospolitej. Niestety, w ciągu kilku ostatnich lat mieszkańcy Warszawy są świadkami dewastacji i niszczenia zachowanych zabytków warszawskiej architektury inżynieryjnej. Pod młotek idą całe zespoły fabryczne, kolejowe, pierzeje dawnej zabudowy, a wraz z nią także pozostałego wyposażenia technicznego - zabytków techniki.